زبان و زمان

---

«کودکی و تاریخ، درباره ویرانی تجربه» سومین کتاب مهم جورجو اگامبن است که به بررسی زبان و زمان در انتقال تجربه ها می پردازد. این کتاب به زعم خود آگامبن ادامه پروزه فلسفه آینده والتر بنیامین درباره نقطه تلاقی مقولات زبانی و مقولات تارخی است که نام توانش به آن می دهد.

---

کودکی و تاریخ، درباره ویرانی تجربه.جورجو آگامبن. مترجم: پویا ایمانی. نشر مرکز.چاپ دوم. تهران.1391. 1000 نسخه.272 صفحه.7800 تومان.

«امروزه تنها رهیافت ممکن به مسئله تجربه اذعان به این واقعیت است که داشتن تجربه دیگر برای ما ممکن نیست. زیرا انسان مدرن همان طور که از امکان نوشتن زندگی نامه اش محروم شده تجربه اش را نیز از کف داده است. در واقع ناتوانی انسان مدرن از داشتن و منتقل کردن تجربه ها شاید از معدود یقین هایی باشد که او می تواند درباره خود ادعا کند»[1]

جورجو آگامبن فیلسوف ایتالیایی و از نظریه پردازان سرشناس چپ رادیکال در سال 1942 در رم متولد شد.وی در سمینار «تور»که هایدگر به دعوت رنه شار در آن شرکت می کرد ، راه خود را در فلسفه پیدا کرد. در این سمینارها  به کلاسیک ترین شکل برگزار می شد. شرکت کنندگان بیرون خانه رنه شار که برنامه سمینار را طراحی کرده بود جمع می شدند و در زیر سایه درخت چنار کهن سالی درباره کهن ترین رازهای فلسفه گفتگو می کردند. این جلسات برای آ گامبن سرنوشت ساز شد. وی ان را چنین توصیف می کند: یک گرد- هم – آیی عناصر و چیزها که چیزی به راستی غیر منتظره از دل آن سر می زد. و آن فلسفه بود.مهم ترین کتاب های او عبارتند از انسان بی محتوا، قطعات: کلام و خیال در فرهنگ غربی، کودکی و تاریخ: درباره ویرانی تجربه، زبان و مرگ: جایگاه منفیت، ایده نثر، اجتماع آینده، پایان شعر: مطالعاتی درباره پ.ئتیک  و کتاب های دیگر

این سومین کتاب مهم آگامبن درباره کودکی و تجربه است که متناظر مفاهیم زبان و زمان است. برنامه فلسفی ای که آگامبن در این کتاب و تا حدودی در کتاب بعدی اش زبان و مرگ پی می گیرد عبارتند از یافتن تلاقی میان مقولات زبانی و مقولات تاریخی و در واقع همان نقطه ای که آثار بعدی فیلسوف در پیکر مفهوم توانش صورت بندی می شود. در این کتاب درباره ناممکنی انتقال تجربه ها و موضوع زبان و شکافی که زبان بین سوژه و واقعیت ایجاد می کند، بحث های مفصلی می شود. کتاب از جستارهایی مستقل تشکیل شده که ارتباطی درونی و تنگاتنگ با هم دارند. طولانی ترین جستار درباره ویرانی تجربه است. که وی به دلایل و ریشه های این ویرانی تجربه می پردازد. و موضوع این بخش همان جدایی سوژه و تجربه است که منجر به فروپاشی تجربه می شود. در بخش دوم تحلیلی ارائه می شود از تاریخ و بازی و به آیین ها و رابطه ان با بازی می پردازد. که در این بخش به بحث های لویی اشتراوس درباره قبالی بدوی رجوع می کند و آیین های اقوام ابتدایی با رویکردی ساختارگرایانه مورد بررسی قرار می گیرد.

جستار سوم کتاب نیز درباره زمان و تاریخ است. که شامل نقدی رادیکال از زمان گاه شمار است. در فصل شاهزاده و قورباغه آگامبن روش آدورنو در نقد مقاله بودلر بنیامین را نقد می کند

در این فصل رابطه بازی با زمان و تاریخ مورد پژو هش قرار می گیرد. جستار سوم کتاب نیز درباره زمان و تاریخ است. که شامل نقدی رادیکال از زمان گاه شمار است. در فصل شاهزاده و قورباغه آگامبن روش آدورنو در نقد مقاله بودلر بنیامین را نقد می کند. در فصل افسانه و تاریخ وی به بررسی شمایل ها  و شمایل نگاری و شبیه سازی می پردازد. دو یادداشت نیز در پایان کتاب آورده شده است درباره مفهوم ژست  در رابطه با سینما و سیاست و تاریخ و دیگری بازنگری که در آن ساحت علوم انسانی را به قلمرو شعر پیوند می زند. این کتاب حاوی یک یادداشت درباره نویسنده و کتابش به قلم مترجم و درآمدی از خود نویسنده به نام تجربه زبانی است. همچنین شامل پنج جستار به نام های کودکی و تاریخ، در سرزمین بازی، زمان و تاریخ، شاهزاده و قورباغه و افسانه و تاریخ است. در پایان دو یادداشت به نام «در باب ژست» و «طراحی برای یک بازنگری»به قلم نویسنده آورده شده است. کتاب شناسی ،واژه نامه و نمایه نیز به پایان کتاب پیوست شده است.

« هر تصویری از تاریخ همواره با تجربه  خاصی از زمان همراه است که درون ان مستتر است، شرط آن است،و به همین دلیل باید ان را توضیح داد. به همین ترتیب هر فرهنگی پیش از هر چیز در حکم تجربه خاصی از زمان استف و هیچ فرهنگ جدیدی ممکن نمی شود مگر با ایجاد تغییراتی در این تجربه. این چنین وظیفه اصلی یک انقلاب واقعی به هیچ رو صرفا تغییر جهان نیست بل همچنین و پیش از هر چیز، تغییر زمان است. »[2]